Bu hiç kimsenin yanımda olmamasından kaynaklı bir yalnızlık değil, ya da konuşacak hiç kimsem olmamasından. Ailemin, arkadaşlarımın her zaman yanımda olduğunu biliyorum. Aslında bu kimsenin giderebileceği bir yalnızlık da değil. Bu 'Aman benim yanlızlığımı giderin' şeklinde bir çağrı da değil. Nasıl desem.
Bu daha çok... "Senin sevdiğin, en sevdiğin, hayatındaki en önemli insan herhangi bir zamanda yok olabilir. İyi de anlaşsanız, birbirinizin değerini de bilseniz, birbirinizi çok sevseniz, sağlığınıza dikkat de etseniz, doğru bildiğiniz biçimde yaşasanız ve doğru olduğunu düşündüğünüz şeyleri yapsanız da. Bir önemi yok."tan kaynaklanan bir yalnızlık. "Çok güzel bir insanın yaşamı, hayatta bütün yapacaklarını yapamadan yarım kesilebilir. Pek farketmez. Ne de olsa yaşam devam ediyor."dan kaynaklanan bir yalnızlık.
Bu, yoldaşımı kaybetmekten kaynaklanan bir yalnızlık. Davetlere iki kişi gidecekken tek başıma gitmek zorunda olmaktan. Evde tamir edilecek bir şey olduğunu farkedip onu tamir edecek kişinin sadece ve ancak ben olacağımı bilmekten; ben tamir etmezsem öylece kalacağını bilmekten. Canım sıkıldığında 'Gel yavlu iki dakka dışarda yürüyelim' diyemeyeceğimi bilmekten. Bir iş sorunu çıktığında, ya da işle ilgili bir konuda kararsız kaldığımda danışacak kimse olmadığını, kendim çözmem gerektiğini farketmekten. Kendi kendime yemek yemekten. Oysa yemekler ne kadar eğlenceli oluyordu Deniz'le, her seferinde sanki festival gibi. Aklıma komik bir şey geldiğinde içimden gülüp Deniz'e dönüp anlatamayacağımdan, birlikte gülemeyeceğimizden. Sonraki günlerde o komik şeye atıfta bulunup bulunup tekrar tekrar gülemeyeceğimizden, o aramızda bir çeşit parola gibi olamayacağından. Onun yerine içimden gülüp her ne yapıyorsam sessizce devam etmekten.
Artık anlatacak, ekleyecek bir şeyim olmadığından, yorgun olduğumdan, yaşamın 'eğlencesi'ne katılamayacağımı, katılmak istemediğimi bilmekten kaynaklanan bir yalnızlık.
Bu daha çok... "Senin sevdiğin, en sevdiğin, hayatındaki en önemli insan herhangi bir zamanda yok olabilir. İyi de anlaşsanız, birbirinizin değerini de bilseniz, birbirinizi çok sevseniz, sağlığınıza dikkat de etseniz, doğru bildiğiniz biçimde yaşasanız ve doğru olduğunu düşündüğünüz şeyleri yapsanız da. Bir önemi yok."tan kaynaklanan bir yalnızlık. "Çok güzel bir insanın yaşamı, hayatta bütün yapacaklarını yapamadan yarım kesilebilir. Pek farketmez. Ne de olsa yaşam devam ediyor."dan kaynaklanan bir yalnızlık.
Bu, yoldaşımı kaybetmekten kaynaklanan bir yalnızlık. Davetlere iki kişi gidecekken tek başıma gitmek zorunda olmaktan. Evde tamir edilecek bir şey olduğunu farkedip onu tamir edecek kişinin sadece ve ancak ben olacağımı bilmekten; ben tamir etmezsem öylece kalacağını bilmekten. Canım sıkıldığında 'Gel yavlu iki dakka dışarda yürüyelim' diyemeyeceğimi bilmekten. Bir iş sorunu çıktığında, ya da işle ilgili bir konuda kararsız kaldığımda danışacak kimse olmadığını, kendim çözmem gerektiğini farketmekten. Kendi kendime yemek yemekten. Oysa yemekler ne kadar eğlenceli oluyordu Deniz'le, her seferinde sanki festival gibi. Aklıma komik bir şey geldiğinde içimden gülüp Deniz'e dönüp anlatamayacağımdan, birlikte gülemeyeceğimizden. Sonraki günlerde o komik şeye atıfta bulunup bulunup tekrar tekrar gülemeyeceğimizden, o aramızda bir çeşit parola gibi olamayacağından. Onun yerine içimden gülüp her ne yapıyorsam sessizce devam etmekten.
Artık anlatacak, ekleyecek bir şeyim olmadığından, yorgun olduğumdan, yaşamın 'eğlencesi'ne katılamayacağımı, katılmak istemediğimi bilmekten kaynaklanan bir yalnızlık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder